بر روی ما نگـاه خـدا خنـده میـــــــزند
هر چند ره به ساحــــــــل لطفش نبرده‌ایم
هر چند ره به ساحــــــــل لطفش نبرده‌ایم
زیرا چو زاهـــــــدان سیه‌كـــار خرقه‌پوش
پنهـان ز دیدگــــان خـدا مـی نخـورده‌ایم
پیشانی ار ز داغ گنـــاهی سیـــــــه شود
بهتــر ز داغ مهـــر نمـــــاز از سر ریا
نام خــدا نبـــــردن از آن به كه زیر لب
بهـــــــر فریب خلــق بگویی خــدا خــدا
ما را چه غـــــم كه شیخ شبی در میان جمع
بر رویمان ببست بــــــــه شادی، در بهشت
او میگشاید ... او كه به لطف و صفای خویش
گویی كه خاك طینت مـــــا را ز غــم سرشت
طوفان طعنـــــه خنــــده مـــا زلب نشست
كوهیـم و در میانـــــه دریـــا نشسته‌ایم
چون سینه جای گوهـــــر یكتـــای راستیست
زین رو به موج حادثـــــه تنهـا نشسته‌ایم
ماییم ... ما كه طعنـــــه زاهد شنیده‌ایم
ماییم ... ما كه جامـــــهٔ تقوا دریده‌ایم
زیرا درون جامـــــــــه به جز پیكر فریب
زیــن راهیــــــــان راه حقیقت ندیده‌ایم
آن آتشی كه در دل مــــــا شعلـــه میكشد
گر در میان دامــــــن شیخ اوفتــاده بود
دیگر به ما كـــــه سوخته‌ایم از شرار عشق
نام گناهكــــاره رســــــــوا نداده بود
بگذار تا به طعنـــــــــه بگویند مردمان
در گوش هم حكایت عشـــــــــــق مدام‚ ما
"هرگز نمیرد آنكـه دلش زنـــده شد به عشق
ثبت است در جریــــدهٔ عالـــــم دوام ما"
فروغ فرخزاد
