دوستت دارم و دانم که توئی دشمن جانم - عماد خراسانی

دوستت دارم و دانـــــــــــم که توئی دشمن جانم
از چه با دشمن جــــــــــانم شده ام دوست ندانم
 

غمم اين است که چون مـــاه نو انگشت نمائی
ورنه غم نيست که در عشق تو رسوای جهانم
 

دم به دم حلقـــــــــــه اين دام شود تنگتر و من
دست و پائــــــــــــی نزنم خود ز کمندت نرهانم
 

سر پر شور مــــــرا نه٬شبی اي دوست بدامان
تا شوی فتنه ســـــــــــــــــــاز دلم و سوز نهانم
 

ساز بشکسته ام و طــــــــــــائر پر بسته نگارا
عجبی نيست که اينـــــگونه غم افزاست فغانم
 

سرو بودم ســـــــــــــر زلف تو بپيچيد سرم را
ياد باد آنهمه آزادگـــــــــــــــــی و تاب و توانم
 

آن لعيم است کــــــــــه چيزی دهد و باز ستاند
جان اگر نيز ستانـــــــــــی ز تو من دل نستانم
 

گر ببينی تو هم آن چـــــهره به روزم بنشينی
نيمه شب مست چـــــو بر تخت خيالت بنشانم
 

که تو را ديد کــه در حسرت ديدار دگر نيست
آری آنجا که عيـــان است چه حاجت به بيانم
 

بار ده بار دگـــــــــر ای شه خوبان که بترسم
تا قيامت به غـــــــــــــم و حسرت ديدار بمانم
 

مرغکان چمنـــــــــی راست بهاری و خزانی
من که در دام اسيــــــرم چه بهارم چه خزانم
 

گريه از مـــــــــــردم هوشيار خلايق نپسندند
شده ام مست کـــــــــه تا قطره اشکی بفشانم
 

ترسم اندر بر اغيـــــــــــــــار برم نام عزيزت
چکنم بی تو چه ســـــازم؟شده ای ورد زبانم
 
عماد خراسانی