گرگ ها خوب بدانند - دکتر زهرا رهنورد

گرگها خوب بدانند، در این ایل غـریب

گر پدر مُـرد، تـفنگ پـدری هست هـنوز

گرچه مـردان قبیله هـمه‌گی کشته شدند

توی گهواره‌ی چـوبی پسری هـست هـنـوز

آب اگر نیست نترسید، که در قافله مان

دل دریایی و چـشـمان تـری هست هـنوز

دکتر زهرا رهنورد 

عشق‌وطن - میرزاده عشقی

با صدای کورش یغمائي 

خاكم به سـر، زغصه به سر، خـاك اگر كنم

خاك‌وطـن كـه رفت، چـه خـاكی به سـر كنم؟

آوخ، كـله نـيست وطـن، تـا كـه از سـرم
برداشتـنـد، فــكــر كـــلاه‌ی دگــر كنم

مرد آن بُوَد كه اين كلهش، برسراست و مـن:

نامـردم ار كه  بـی‌كله، آنی به سـر كنم

مـن آن نـيـم كه يكسـره تـدبـيـرمـملكت

تسليـم هـرزه‌گـرد   قـضـاوقـــدر كنــم

زيـروزبـَـر اگـر نـكنـی خــاك‌خـصــم را

ای چـرخ! زير و روی تو، زير و زبَر كنـم

جـايـی‌است آروزی‌مـن ، ار مـن به آن رسم

از روی نعـش لشكـــردشـمـــن گــذر كنم

هـرآنچـه مـی‌كنـی، بـكـن ای دشـمـن‌قـوی!

مـن نيز اگر قـوی شـدم از تـو بتـر كنم!

مـن‌ آن نـيـم بـه مـرگ‌طبيعـی شـوم هـلاک

وین كاسـه‌خون  به  بستـرراحـت  هدر كنم

معشــــوق‌«عشقـی» ای وطــن ای عشـق‌پـاك!

ای آن‌كه  ذكر عشـق‌تو شـام  ‌و سـحـر كنم

«عشقت نـه سرسری‌ا‌ست کـه از سر به‌در شود

مهـرت نه عارضـی‌ا‌ست  كـه جـای دگـر كنم»


«عشـق تو  در وجـودم  و مهر تو در دلـم
بـا شير اندرون شـد و با جـان به‌در كنم»

میرزاده عشقی

بر خيز شتربانا، بر بند كژاوه - ادیب‌الممالک فراهانی

 با صدای آشنای فریدون فرح‌اندوز

بر خـيــز شتـربانا، بـربـنـد كـژاوه

‌كـز چـرخ عـيان گشـت همـى رايت كـاوه

از شـاخ شــجـر بـرخاسـت آواى چـكاوه

‌وز طــول سفــر حـسـرت من گشت عــلاوه

بگـذر به شـتـاب‌انــدر از رود سـماوه

در ديده‌ی من  بـنـگـر درياچه‌ي ســاوه

وز ســيـنـه‏ام آتـشـكده‌ي پارس نمودار

از رود ســمــاوه ز ره نـَجـد و يَمامه

بشـتاب و گــذركـن به سـوى ارض تِهامه

بردار پس آنگـه گـهـرافشان سـرِ خـامه

اين واقعـه را زود نـما نقش به نـامه

در مـلك عــجـم بـفـرسـت با پِرّ حَمامه

تا جـملـه ز سر، گيرند دستار و عمامه

جوشنـد چو بلبل به چـمن كبك به كهسار

ماييم  كه  از  پادشـهان  باج گرفتيم

زان پس  كه ازايشان  كمـروتاج گرفتيم

ديهـيـم و سـرير از گـهـروعاج گرفتيم

امـوال  و  ذخـايـرشان  تاراج گرفتيم

وز پـيـكـرشان  ديبـه و ديباج گرفتيم

مايـيــم  كـه از دريا امـواج گرفتيم

و انـديشـه نكرديـم ز طوفان و ز تيّار

درچيـن و ختـن ولوله از هـيبت ما بود

در مصـر و عـدن غلغله از شوكت ما بود

در آندُلِس  و  روم عـيـان قدرت ما بود

غَرناطـه  و اِشـبيليه در  طاعت ما بود

صِقِليّه   نـهان  در  كنف  رايت ما بود

فــرمـان‌همايون  قــضــا  آيت ما بود

جـارى بـه زميـن و فلك و ثابت و سيّار

خـاك عــرب از  مشـرق اقصـى گذرانديم

وز ناحيهٔ غـرب  بـه  اَفـريقيه رانديم

دريــاى شمـل‌ي  را  بر  شـرق نشانديم

وز بـحـر جنوب‌ي  به  فلك گرد فشانديم

هنـداز كف هندو، ختـن از ترك ستانديم

مايـيـم  كه از  خاك بر افلاك رسانديم

نام هـنـر و رسـم كـرم را بـه سزاوار

امروز گرفـتـار غـم و مـحنت و رنـجيم

در داو، فـَره‌باخـته اندر شش و پـنجيم

با نـالـه و افسوس دراين  دير سپنجيم

چون ‏زلف‏ عـروسـان ‏همه ‏در چـين‏وشكنجيم

هم  سـوخـتـه‌كاشانه و هـم باخته‌گنجيم

ماييـم كه در سـوگ و طـرب قافيه‌سنجيم

جغديـم بـه ويرانه، هَزاريـم به گلزار

ماهت به مُحاق اندر وشاهـت به غـَرى شد

وز  باغ تو  ريـحان و سپرغم  سپرى شد

انده ز سـفـر آمـد  و  شادي  سفرى شد

ديـوانه به ديوان تو گستاخ و جـَرى شد

وان اهـرمـن شوم  بـه  خرگاهِ  پرى شد

پيـراهن  نسرين  تن  گـلبـرگِ  ‏ترى شد

آلوده بـه خـون دل و چـاك از ستم خار

مـرغـان بَساتيـن را  مـنـقـار بريدند

اوراق  رياحـيـن  را  طـومـار دريدند

گاوان شكم‏خـواره  بـه گـلـزار چريدند

گـرگـان  ز  پـى يوسـف  بسيار دويدند

تا عـاقبت او  را  سـوى بازار كشيدند

ياران  بـفـروختندش  و اغـيار خريدند

آوخ ز فـروشـنـده، دريـغـا ز خـريدار

افسـوس كـه ايـن مـزرعـه را آب گرفته

دهـقـان   مصيبت‏زده  را  خـواب گرفته

خـون‌دل‌  مـا    رنـگ   مـى‏نـاب گرفته

وز  سـوزش تب  پـيـكـرمان  تاب گرفته

رخسـارهــنـــر  گــونه‌ی مهتاب گرفته

چـشـمـان خـرد  پـرده ز خـوناب گرفته

ثـروت شـده بـى‏مـايه و صحت شده بيمار

ابـرى  شـده  بالا و گرفته‌اسـت فضا را

وز دود و شـرر تيره نموده است هوا را

آتش زده   سُكان زميـن  را و  سـما را

سوزانده به چرخ اختـر و درخاك گيا را

اى واسـطـه‌ی  رحـمت‌حـق   بـهر خدا را

زين خـاك  بگـردان   ره  طوفان بلا را

بشـكاف ز هـم سـينه‌ی اين ابر شرر بار

بنويس يكى نامه  به  شـاپور ذوالاكتاف

كز اين عـربان دسـت مَبُـر نايژه مشكاف

هشـدار كـه  سـلطان‌عــرب  داور انصاف

گستـرده  به پـهناى‌زميـن  دامن الطاف

بگرفته  همى  دهـر ز قاف اندر تا قاف

اينـك بدرد خشـمش پشـت  و جـگر و ناف

آن را كه دَرَد نامـه از عُجب و ز پندار

با  ابرهـه  گو خيـر بـه تعجيل نيايد

كارى كه تو مـى‏خـواهــى از فيل نيايد

رو تا  بـه  سـرت  جـيش ابابيل نيايد

بـر فـرق تو  و قـوم تـو  سجّيل نيايد

تـا    دشـمن تـو مهبـط  جبريل نيايد

تأكيد تــو  در مـــورد  تضليل نيايد

تا صـاحب ‏خانه نـرسـاند بـه تـو آزار

زنـهار بـتـرس  از غـضـب صـاحـب‏ خانه

بسپــار بـــه زودى  شتـر سِبط كـَنانه

برگرد از اين راه و مجو عـذر و بهانه

بنويس  بــه   نـجاشـى  اوضـاع زمانه

آگـاه‌كنش  از   بَـــدِ   اطـوار زمانه

وز  طيـرابابيل   يـكى   بر به نشانه

كانـجـا شـودش صــدق كـلام تـو پديدار

بوقحـف  چـرا  چـوب زند  بر سر اُشتـر

كاشتر به سـجود آمده با ناز و تبختـر

افواج مـلك  را  نگر اى  خواجه بَهادُر

كزبال  همـى  لعـل فشـاند و  ز لب دُر

وز عِـدَّتشان ســطح زميـن  يكسره شد پُر

چيـزى كه عـيـان است چه حاجت به تفكر

آن را كه خبــر نيست فگار است زافكار

زى  كشـور  قسطنطيـن  يك  راه بپوييد

وز  طـاق  ايا صـوفيه،  آثار بـجوييد

با پطـرك و مـطـران و به قِسّيس بگوييد

كـز  نامـهٔ اِنگَلْيـون،   اوراق بشوييد

مانند  گيا  بر سـر  هـر  خاك مروييد

وز  باغ‌نـبـوّت    گــل‌توحيد   ببوييد

چونـان كـه بـبويـيد مسيحا به سر دار

اين‌است كه ساسان به دساتيـر  خبـرداد

جامـاسب  به روز ســوم‌تـيـر  خبـرداد

بـر بـابـك بـرنا پــدرپيـر  خبـرداد

بودا  بـه  صنم‏خانـه كشميـر  خبـرداد

مـخـدوم سِرائيل  بـه ساعيـر  خبـرداد

وان كـودك ناشستـه‌لب ازشيـر  خبـرداد

ربّيُـون گفتـنـد و نـيـوشيـدنـد اَخبار

ازشِـقّ و سَـطيح ايـن سخنان پرس زمانـى

تــا برتـو بيـان سازند اسرار نهانـي

گر خـواب انــوشَرْوان تـعبـيـر ندانـى

از  كـنـگره‌ی كـاخـش   تفسيـر توانـى

بر  عبدِ مسيح  ايـن سخنان گر برسانـى

آرد بـه  مـدايـن درت از شـام نشانـى

بـر آيـت مـيـلاد نـبـى سـيّـد مــختار

موسـى ز ظـهـور تـو خبـر داد به يُوشَع

ادريس بيان كـرده  به  اَخنوخ و هميلَع

شامول  بـه  يثـرب شــده از جانب تُبَّع

تا  بر تو دهد  نامـه‌ی آن شاه  سَمَيْدَع

اى  از  رخ دادار  بــرانـداخته برقع

بـر فـرق تو  بنهاده خـدا  تـاج مُرصَّع

در دسـت تـو بسـپرده قضـا صـارِم تبّار

اى پاك‏تر از دانش و  پـاكيـزه‏ترازهوش

ديديم  تو را كرديم اين هر دو فراموش

دانش   ز  غـلاميت كشـد   حلقه فراگوش

هوش  از اثر  راى تــو  بنشيند خاموش

از آن لـب پرلعل و زآن بـاده‌ی پر نوش

جمعى شده مـخمـور و گروهـى شده مدهوش

خلقى شـده ديوانه و شـهـرى شده هشيار

برخيز و صـبوحـى زن بـر زمـره‌ی مستان

كاينان ز تو مستند درايـن نغز شبستان

بشتـاب  و  تلافـى كن   تـاراج زمستان

كـو سـوختـه  سروچـمـن  و  لاله بستان

داد  دل بُستان  ز  دى  و بـهمن بِستان

بيـن  كودك گهواره جدا گـشته ز پستان

مادَرْشْ به بستـر شـده بيمار و نگونسار

فـخـر دو جـهـان خـواجه فـرخ رخ اسعد

مـولاى زمـان   مهتــر   صاحب‏دل امـجد

آن سيــد  مسعـود   و  خـداوند  مؤيد

پيغمبـر  مـحمـود   ابـوالقاسم احـمد

وصفش    نتـوان  گفت بـه هفتاد مـجلّد

اين بس  كه  خدا گويد: مـا كان مـحمّد

بـر مـنـزلت و قدرش يـزدان كند اقرار

اندر كـف او   بـاشد  از  غيب مفاتيح

وانـدر  رخ او  تــابـد انوار مصابيح

خاك  كف پايش   بــه  فلك دارد ترجيح

نوش   لب لعلش  بـه  روان سازد تفريح

قدرش  ملك‏العرش  بـه  ما ساخته تصريح

وين معجـزه‏اش بس كـه  همى‌خواند تسبيح

سـنـگى كـه ببوسد كـف آن دست گهر بار

اى لعل لبت كرده سـبــك سـنـگ گهر را

وى ساخـته شيـريـن كلـمات تـو شكر را

شيـرويه  به امر تـو  دَرَد ناف پدر را

انگشـت تو فرســوده كـنـد قُرص قمر را

تقدير به  ميـدان تو  افكند   سپر را

آهوى ختـن   نـافه كـنـد  خون جگر را

تا لايق بـزم تـو شـود نغـز و بـهنجار

اى مقصدايـجاد سر از  خـــاك  به‌دَركُن

وزمزرع دين اين خس وخـاشــاك  به‌دَركُن

زين پاك‌زمين  مردم  نـاپــاك  به‌دَركُن

از كشور جــم  لشكر ضـحـــاك  به‌دَركُن

از مغزخـرد  نشئـه‌ی تـريــاك  به‌دَركُن

اين جوق شغالان را از  تـــاك  به‌دَركُن

وز گـلّه‌ي اغـنـام بـِـران گـرگ ستمكار

اى قاضـى ‌مطلق كـه تــو سـالار قضايـى

وى  قائم‌ برحق كـه دريـن خانه خدايـى

تو  حافظ ارضىّ  و  نــگـهدار سمـايـى

بر لوح  مـه‌ومـهـر  فـروغىّ  و ضيايـى

در كشـور تـجـريـد  مِهيــن راهنمايـى

بـر  لشـكـرتـوحـيـد امــيـرالامرايـى

حق‌را تو ظهيرستـى و دين را تو نگهدار

ادیب‌الممالک فراهانی

فریدون فرح‌اندوز

نوری در ابدیت ( دوستت دارم ) - گروه آریان + ‍Chris De Burgh

نوری در ابدیت - دوستت دارم

تحول جنبش و مسئلهٌ رهبري - دکتر رامین کامران

از دکتر رامین کامران

این کجا و آن کجا

با سپاس از نسرین

حُباب - مسعود سپند

عـصـر  يكشنبـه  غــــربـت  تنـها
خســته از  گـردش   ايـام   دورنگ 

من  و  يك  سلسله  اوهام  و  خيال

مى  زنـم  پرسه  بـه  صحرا  دلتنگ

پلك هــايـم  شـده  پنـهان‌گـه اشك

اخم هــا  درهـم  و  جانـم در جوش
خسـتـه  از  ايـن‌همـه   سـرگردان‌ي      

مى تنـد  بانــگ  سكوتـم  در  گوش

دلـم  از  انـدوهِ  عـالـم  لبـريز

مانـده  از  بـى‌هـدف‌ي،  تـنــهائي
گـاه  بـا  خويش  سخن  مـى گـويـم

سخــــن  از  عـاشـق‌ي  و  شيدائـي

بـايـد اى  خستـه‌زجـان، كارى كـرد    

سينـه‌ی  خصـم  دريـدن -     بـايد
تيـر بـايـد شــد و فـريـاد  كشيد            

بــر سـر خصـم  پــريــدن  بــايد

چه توان  كرد -  (به  خودمى گويم)  

دست فـرياد  كـه  بسته است  ولــى
چـون  حبـابـى  كه نـمـى پايد دير        

عـمـر  تصميـم  گسستــه‌است  ولــى

نــه  دهـانـى  كـه  كشـم  فريادى            

تا بـه هــر هـاى  بـگويـم هـوئـى
نــه  امـيــدى  كه  برآرم  نفسـى

غـيـرتى  -  خاصيتـى  يا - بـوئـى
***
مى رسـم   بر  لـب   مردابـى خُـرد        

ساكت   و  صامت  و  سرد و بـى جان
بـهتـرين  گـوشـه‌ی عـالـم اينجاست        

كـه  پـر است از هـدف  بـى‌هـدفـان
***
بـاد بـى‌زمزمـه،   مــرداب  خـموش

دشت بـى حوصـلــه، بـى جوش و خروش
ابـر بـــر خـاك سيـه مـــى نـگرد

خـاك   انگار   گشـود است  آغــوش

راحـت   از   قصـــه‌ی  صيـد  صياد        

مـرغـكان بُـرده  بـه زير  پر   سر
خستـه از  فتنـه‌ی بـاروت  و  تفنگ      

آهـوان  گـم‌شده  در  كـوه  و كـمر

 
مار خـميازه   كشــان   چُـرت زنان      

زده بــــر   بـوتـه‌ی خـارى چنبـر
آن‌طـــرف   دورتــرك   مـوشـى چند      

بر درِ لانــــه گـــرفتـــه   سنگر

روى  سنگى  كه  سپيد  است  و سياه  

شنـگ  و مغـــرور نشستـه‌است عـقاب
گـوئى  از  گـردش  عالـم خستـه‌است    

چشم  خـود بـر همـه بسته‌است عـقاب

شفـق  از  جـانب  مـغرب  پيــداست

مسِ‌خـورشيد   بــه رخ   بستـه نقاب
ماه  با  كـاسـه‌اى از نقره و شيـر        

مـى رود   تا   كـه  بپاشد  مهتاب

بـرسـرِ   شاخ   درختــى   نـزديـك            

خيـره  بر مـن  شـده  زاغى  فرتوت
بـى  تكاپو  مـن  و زاغ  و مـرداب

همـه‌ي دشـت  سـكـوت‌اسـت  و  سـكوت 

آسـمان  غـرق  شـده   در  ته   آب          

بـركـه   چـون   آينه  اما  كمرنگ
به  مـن   و  ديده‌ی من  خيـره شده

چـهـره‌اى  همچـو  مـن  امّـا دلتنگ

بـوته هـايـى  همه  پنـهان‌گـه خار          

بـرگ هـايــى  همه  چــون ساغـرها
دور  از  ديـده‌ی گـل  مشتــاقــان              

آب  بــر تــن  زده  نيـلـوفــرها 

پشـه اى   چنـد   بـر  آئينـه‌ی آب               

تـن  رهـا  كـرده  و  سـرگـردانند
چنـد  غـوكى  بــه  شكـار  آمـاده            

سـويشـان   چشـم   همـى گــردانند
***
مـن  در انديشـه‌ی خــود  غـرق شده      

كـز  بُـن  بـركـه  حبـابـى  سر زد

لـحظه اى  ماند و به سستـى تـركيد  

پشـه  از  تـرس  بسويــى  پــر زد

غــوك  بـر جست  بــگيـرد  پشه را

غــوك  ديـگر  بــه  هـوايش برجست
سطــح  مــرداب   دگـرگـون  گرديد      

جيـغ  آن  زاغ  بـر امــواج  نشست

ناگهان  نـاله‌ی غــوكـان  بـرخاست

مـرغ هــا  جيـغ كشــان  دور شدند
بــهر بيــدارى  يــــك  دشت سكوت      

همه‌گى  شيـهــه  و  شيـپـور  شدند
***
مـن  به هـر سـوى هـراسان حـيـران

دشت  پـر ولـولـه،  پــرغـوغـا شد
دست  در گيسوى  گــل  كـــرد نسيم      

بـوسه‌ی سبـزه و گـــــل  پيـدا شد

از  ســـرِ  سنــگ  عــقاب  مغـرور          

پـر زد  و  پر زد  و  بالاتـر رفـت
هم‌چـو  شمشيـر  فرو  رفـت بـه ابر    

ابــر  بــرقى زد  و صبـرش  سررفت

طـاقت   و  حـوصلـــه   دشـت شكست      

آهـو  از  دامنـه‌ی  كـوه  گـريـخت 
مـوش  از  تــرس بـه سـوراخ خـزيد    

مــار  بـر  بـوته‌ی خـارى  آويـخت
***
منكـه  ويـران شده بـودم  در خويش

زيـن  همـه  شـور  پريدم  از  جاى
بـا  شگفت‌ي  بـه خـودم  مــى گفتم          

آه يكد شت   در   استــاده   بپاى

مــن  و  يك دشـت سـراسـر همه شور  

مــن  و  يـك سلسله  اميد  و نُويد
مــن  و  احساس  و  هـزاران فرياد      

مــن  و  پــرواز  بسوى  خــورشيد

ايـن چـه شوريست كـه در عالـم هست

چـه  كسـى  بانـى  اين  طغيان  شد
تك  حبابـى  كه  بـه هيچ‌اش  نگرند      

موجـب  زلـزلـه  شـد  تــوفـان شد

كـرد  بـيـدار  حـبـابى  همـه  را              

نـالــه اى  كـرد  سپس  ويـران شد
لـحظـه اى  بيش  نپـــائيد  امــا

بر  تـن  مــرده‌ی  دشتـى  جـان شد

زيـن  سـبب  مـن  همـه‌جا  مى گويم

مـى تـوان  سـيل شد  و  جــاري شد
مـى توان  باد  شد  و  تنـد وزيـد          

مـى تـوان  زخـم  شد  و كــاري شد

مـى تـوان  رفت  بــه  جـنگ  جـلاد        

زآنـچه  منصور  سـرِ   دارى   كـرد
بـه  مـن  آمـوخت  حبـابـى  ناچيز          

مــى  تــوان    كــارى   كــــرد

من اگر برخيزم، تو اگر برخيزی، همه برمی خيزند - حمید مصدق

با من اكنون چه نشستنها ، خاموشيها
با تو اكنون چه فراموشي‌هاست
چه كسی مي خواهد
من و تو ما نشويم
خانه اش ويران باد
من اگر ما نشوم ، تنهايم
تو اگر ما نشوی
خويشتنی
از كجا كه من و تو
شور يكپارچه‌گی را در شرق
باز برپا نكنيم
از كجا كه من و تو
مشت رسوايان را وا نكنيم
من اگر برخيزم
تو اگر برخيزی
همه برمی خيزند
من اگر بنشينم
تو اگر بنشينی
چه كسي برخيزد ؟
چه كسی با دشمن بستيزد ؟
چه كسی
پنجه در پنجه هر دشمن دون
آويزد
دشت‌ها نام تو را می گويند
كوه‌ها شعر مرا می خوانند
كوه بايد شد و ماند
رود بايد شد و رفت
دشت بايد شد و خواند
در من اين جلوه ی اندوه ز چيست؟
در تو اين قصه ی پرهيز كه چه؟
در من اين شعله ی عصيان نياز
در تو دم‌سردی پاييز كه چه؟
حرف را بايد زد
درد را بايد گفت
سخن از مهر من و جور تو نيست
سخن از تو
متلاشی شدن دوستی است
و عبث بودن پندار سرورآور مهر
آشنايی با شور؟
و جدايی با درد؟
و نشستن در بهت فراموشی
يا غرق غرور؟
سينه ام آينه ای ست
با غباری از غم
تو به لبخندی از اين آينه بزدای غبار
آشيان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پر می سازند
آه مگذار ، كه دستان من آن
اعتمادی كه به دستان تو دارد به فراموشي‌ها بسپارد
آه مگذار كه مرغان سپيد دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد
من چه مي گويم ، آه
با تو اكنون چه فراموشي‌ها
با من اكنون چه نشستن‌ها ، خاموشي‌هاست
تو مپندار كه خاموشی من
هست برهان فراموشی من
من اگر برخيزم
تو اگر برخيزی
همه برمی خيزند

حمید مصدق

تقديم به خمينی و خامنه‌ای – نادر نادرپور

ای دوزخ‌ي‌سرشت! اگر ظلم آسمان
میراث سرزمین مرا بر تو عرضه داشت،
در زیر آفتاب دل‌افروز آن دیار
دست تو، غیر دانه‌ی نامردم‌ي نه‌کاشت
وقت است تا ز کِشته، ترا باخبر کنم.
*
زان پیشتر که پیک هلاک تو در رسد،
ای ناستوده‌مرد!
زان پیشتر که خون پلیدت فرو چکد
بر سنگ‌فرشِ سرد،
بگذار تا سرود فنای تو سر کنم :
*
در چشم من، تو بادِ سیاه‌ی که ناگهان
چندین‌هزار برگ جوان را ربوده‌ای،
یا روح ظلمتی که پس از مرگ آفتاب
چندین‌هزار دیده‌ی پراشتیاق را
بر بامداد بسته و بر شب گشوده‌ای.
*
شب‌های بی‌ستاره، که چشم‌ان مادران
بر گونه ، اشک ماتم فرزند رانده‌اند
در دیدگان سرد تو، ای ناستوده‌مرد!
رحمت ندیده‌اند و ندامت نخوانده‌اند.
*
پیران موسپید که بر تخته‌سنگ گور
نام جگر خراش عزیزان نوشته‌اند؛
خون گریه می‌کنند که در روزگار تو
آن را دروده‌اند که هرگز نکِشته‌اند.
*
گر نقش شیر و صورت مهر مُنیر را
از رایتِ سه‌رنگ دلیران ربوده‌ای،
یادش همیشه مایه‌ی جوش و خروش ماست
ور نام آن سخن‌ور شه‌نامه‌گوی را
از لابلای دفتر و دیوان ربوده‌ای،
تنها، سروش اوست که در گوش هوش ماست.
*
بگذار تا که ناله‌ی زندان‌یان تو
چندان رسا شود که نگنجد به سینه‌ها،
سیلاب‌ اشک و خونِ کسان را روانه‌کن
تا بردَمد ز خاک، گل سرخ کینه‌ها.
*
بگذار تا سپیده‌دم روز‌انتقام،
وقتی که سر بر آوری ز خواب صبح‌گاه
پیر و جوان و خرد و کلان نعره برکشند
که ای دیو دل‌سیاه!
مرگ‌ات خجسته باد بر انبوه مرد و زن،
نام‌ات زدوده باد ز طومار سال و ماه ….

نادر نادرپور 

استاد عشق - میرزاده عشقی

عاشقی را شـرط تنـها نالـه و فریاد نیست

تا کسـی از جـان شیرین نگذرد فرهاد نیست

تا نشد رسـوای عـالـم کس نشد  استاد عشق

نیـم‌رسواعاشـق، اندر فن  خود استاد نیست

ای دل از حـال مـن و بلبل چه میپرسی برو

ما دوتن شوریده را کاری بـجز فریاد نیست

به به  از  این  مـجلس‌ملی  و  آزادی فکر

من چه بنویسم  قلم در دست  کس آزاد نیست

رأی من اینست  کاندید  از  برای  انتخاب

اندرین دوره  مناسبتـر کس از شداد  نیست

حرفهای تازه  را  فرعون هم  نا گفته بود

بلکه از چنگیز هم تاریخ را  در یاد نیست

ای خدا این مهد استبداد  را ویران نـمـا

گرچه در سرتاسرش  یک  گوشه‌ای  آباد نیست

گرکه جمهوریست این اوضاع برگیر و به بند

هیچ  آزادی‌طلب  بـر  ضدّ  استبداد   نیست

قلب عشقی بین که  چون  سرتاسر ایران‌زمین

از جفای گلرخان  یک  گوشه‌اش  آباد  نیست

۱۳۰۱ شمسی

میرزاده عشقی