چه شود به چهرۀ زرد من نظری برای خدا کنی؟ - هاتف اصفهانی

چه شـود بــه چهـره‌ی زرد مـن، نظری بـرای خـدا کنی
که اگـر کنی، همـه درد مـن، بـه یـکـی نظاره دواکنی

تو شهی و کشور‌جان تو را، تو مهـی و جـان‌جهان تو را
ز ره کــرم چـه زیان تو را، که نظر به حال گدا کنی؟

ز تو گر تفقـد و گر ستم، بود آن عـنایت و ایـن کرم
همه از توخوش بـودایـن صنم، چه جفا کنی، چه وفا کنی

همـه جـا کشـی مـی لالـه‌گـون، ز ایـاغ مـدعـیـان دون
شکنی پـیـالـه‌ی  ما که خون، به دل شکسـته‌ی ما کـنی 

تو کمان کشیده و در کمین، که‌زنی به تیرم و من غمین
هـمـه‌ی غـمـم بود از همین، کـه خـدا نکرده خـطا کنی

تـو که هاتف از بَرَش این زمان، روی از ملامت بی کران

قـدمی نرفتـه ز کـوی وی، نـظـر از چه سوی قـفا کنی؟

هاتف اصفهانی